۱۲ اردیبهشت سالروز تولد محمدعلی گرایی است.

اختصاصی خانه کشتی– یک؛ دست‌های کشتی گیرها، همیشه داستان‌های مختلفی پشت خود دارند؛ روایت‌هایی نهفته از دل درد و رنج، از جنس تمرین و سختی که با جادوی پنجه‌ها جلوه‌گری می‌کنند و زیبایی‌های کشتی را به جهانیان نشان می‌دهند؛ دستانی که گاه همچون حمید سوریان، آنقدر ظریف و هنرمندانه روی تشک هنرنمایی می‌کنند که باید مجسمه آن‌ها را در موزه‌ها نگهداری کرد و گاه همچون حسن یزدانی، آنقدر افتخار کسب می‌کنند که باید آن‌ها را طلا گرفت؛ این وسط اما، قصه‌ی دو برادر، و‌ دو کاکوی کشتی ایران با بقیه فرق دارد.

آن‌ها با تکنیک‌های ناب خود، زیبایی کشتی فرنگی را معنا کرده اند و محمدعلی گرایی، توانسته چند سال قبل از درخشش رضا، روی تشک دلبری کند و نقش‌ و نگارهایی زیبا بیافریند.

فرقی نمی‌کند کدام یک روی تشک بروند، چه رضا و چه علی؛ آن‌ها با تکنیک ناب خود، نمایانگر شکوه پاسارگاد می‌شوند و زیبایی تخت جمشید. دلربایی باغ ارم را روی تشک به تصویر می‌کشند و غزل‌های ناب سعدی و حافظ را برایمان می‌خوانند و شاهکار خود را می‌سازند.

دو؛ وقتی محمدعلی گرایی، در حاشیه یکی از مسابقات و ‌در حالی که در سنین نوجوانی بود با شوق زیاد خودش را به حمید سوریان رساند تا با او عکس یادگاری بگیرد، شاید در دور ترین نقطه ذهن‌اش هم فکرش را نمی‌کرد که روزی مسافر پرواز مسابقاتی همچون جهانی و المپیک شود که سوریان با طلا از آن برگشته. گرایی اما با برادر کوچک‌تر با سخت‌کوشی و پشتکار، توانست خود را به عنوان یکی از ستاره‌های درخشان کشتی معرفی کند. با اسم رمز تلاش و تمرین‌های سخت، طاقت‌فرسا و بی‌وقفه. آن‌ها اما نا امید نشدند، تلاش‌هایشان نقطه پایانی نداشت، قطع نشدنی بود و آنقدر عرق ریختند تا امروز نام آن‌ها در کشتی فرنگی جهان بدرخشد.

سه؛ محمدعلی و محمدرضا گرایی، نشان داده‌اند که از الگویشان حمید سوریان، به خوبی تبعیت کرده‌اند. برادر بزرگ‌تر هر وقت روی تشک برود، کلکسیونی از فنون بکر و چشم نواز را اجرا می‌کند که می‌تواند همه را عاشق کشتی فرنگی کند و رخوت و سستی این رشته را از یاد ببرد. کمر حریف را که بگیرد، امانش نمی‌دهد. رقیب را که از تشک جدا کند، محال است او را با یک سالتو، سوبلس یا حتی فن اصیل مشک سقا مهمان نکند. رضا هم همین‌طور. کشتی گیر تکنیکی‌ای که کنده فرنگی را به امضای خودش تبدیل کرده و پای همه بردهایش می‌اندازد.

چهار؛ بی‌شک محمدعلی گرایی، یکی‌ از بهترین فرنگی کاران دنیاست که تا اینجا به حق واقعی‌اش نرسیده؛ شاید اگر ضعف دفاعی یا آن مصدومیت در توکیو نبود، شاید اگر علی کمی بهتر کشتی‌ها را مدیریت می‌کرد و هیجانی عمل نمی‌کرد، امروز مدال المپیک در ویترینش خود نمایی می‌کرد. اما کار برای کاکو، نشد ندارد. مطمئنا ستاره خوش‌تکنیک کشتی ایران، با رفع نقاط ضعف خود خصوصا در دفاع، در سال‌های آینده مدال‌های خوش‌رنگ‌تری کسب خواهد کرد تا برای همیشه نام خودش را در کشتی ایران جاودانه کند؛ ستاره‌ای درخشان، خوش‌تکنیک و کاربلد، که روی تشک با فنون ناب کشتی فرنگی، چشم‌ها را می‌نوازد.

تولدت مبارک کاکوی دوست‌داشتنی.