خانه کشتی– پس از ناکامی عباس جدیدی در انتخابات شورای کشتی آسیا ته قلبمان لرزیده از اینکه نکند اعتبار حمید سوریان که آبروی ورزش ماست در انتخابات هیات رئیسه اتحادیه جهانی کشتی خدشه شود. 

یک؛ دستان هنرمندش را باید پیکاسو نقاشی می‌کرد یا میکل آنژ از آن یک مجسمه ماندگار در می‌آورد تا در زیباترین موزه‌ها نگهداری شود. جایی میان آن قفسه‌های بلند و زیبا. دستانی که هر بار کمر حریف را می‌گرفت، امانش نمی‌داد و تا دمار از روزگار رقیب در نمی‌آورد، ول کن او نبود. کمرگیری‌هایی که بعدها به سبک خودش تبدیل شد و در کلاس مربیان مختلف تدریس می‌شود، کمرگیری به سبک حمید سوریان. کشتی گرفتن‌های سوریان سرشار بود از تکنیک و فنون چشم‌نواز. فرقی‌ هم نمی‌کرد که مدام قوانین کشتی فرنگی عوض شود،. او چه در سرپا و چه در خاک نبوغ بالایش را به اجرا می‌گذاشت و پشت هر حریفی را به تشک می‌رساند. مبارزه‌های ژنرال هفت ستاره کشتی ایران را می‌شود با مسابقات فدرر در تنیس مقایسه کرد یا دربیل‌های رونالدینهو در فوتبال. زیبا، چشم‌نواز، آموزنده و غیرقابل مهار.

دو؛ در کشتی کشورمان قهرمان جهان و المپیک زیاد داریم که ‌همگی صاحب‌نام و قابل احترام هستند اما مگر ما چند نفر را همچون سوریان داریم که جهان کشتی به احترامش بایستد؟ چند قهرمان مثل ژنرال داریم که ولاسوف‌ها برای دیدنش از قبل برنامه بریزند و‌ ذوق کنند یا روسای اتحادیه جهانی در مقابلش صف بکشند؟ در کشتی ما امثال منصورخان برزگر، رسول خادم، حمید سوریان و حتی خود علیرضا دبیر کم هستند. افرادی که در آن‌سوی مرز شناسنامه کشتی ایران باشند و نام‌شان همچون برند این ورزش بدرخشد. نفراتی که برای خودشان یک سبک قابل توجه دارند و قهرمانان زیادی هستند که حاضرند ساعت‌ها سر کلاس‌شان بنشینند، درس بگیرند و شاگردی کنند. مرد هفت مداله کشتی کشورمان که قریب به یک دهه در سپهر کشتی درخشید، طی مدتی که به فدراسیون برگشته توانسته عصای دست دبیر باشد و حالا نام‌اش به عنوان کاندیدای ایران برای شرکت در انتخابات هیات رئیسه مطرح شده.

سه؛ بازیِ مدیریت و کسب کرسی‌های بین‌المللی اما قواعد خاص خودش را دارد. قواعدی که پایه و اساس آن‌ها لابی‌گری و چانه‌زنی برای کسب این کرسی‌های مهم است. انتخابات شورای کشتی آسیا و ناکامی عباس جدیدی در کسب کرسی دبیر کلی، نشان داد که ما هنوز فاصله زیادی تا رسیدن به این مهم داریم. نمونه این امر را می‌توان در کسب کرسی اتحادیه جهانی در سال ۲۰۱۶ توسط رسول خادم دید. رییس سابق فدراسیون کشتی با لابی‌های فراوان و اقدامات مختلف از جمله برپایی اردوی رایگان در کشورمان برای سایر کشورها، ایجاد مسابقات مختلف و دعوت از کشورها و سفرهای مختلف برای متقاعد کردن کشورها مواردی بود که باعث شد تا در نهایت نام رسول خادم از صندوق آرا به ‌عنوان یکی‌ از اعضای هیئت رئیسه خارج شود. البته که چنته مالی فدراسیون در شرایط فعلی خالی است و هزینه سنگین اعزام‌ها، بودجه اندک و دلار ۲۵هزارتومانی، این امکان را از فدراسیون گرفته تا آن‌ها هزینه‌های مختلف را صرف متقاعد کردن سایر کشورها کنند. اما بی‌شک بازهم می‌توان اقداماتی را انجام داد تا آرای مناسبی به سبد سوریان واریز شود و این کرسی حیاتی از دست کشتی ایران نرود. اقداماتی که به وحدت همگانی در داخل و لابی قوی و استفاده از همه ظرفیت ورزش همچون کمیته ملی المپیک دارد تا بتوان کشتی ایران را در اتحادیه جهانی صاحب کرسی کرد.

چهار؛ امثال سوریان‌ها الماس‌هایی هستند که باید در دامان ورزش حفظ شوند تا از پتانسیل بالایشان بتوان برای اعتلای ورزش استفاده کرد. داستان تبعیض‌های بی‌پایان و ناعدالتی‌ها در حق کشتی گیرانمان را همه حفظ هستیم و می‌دانیم کسب کرسی در اتحادیه جهانی چقدر حیاتی است. کرسی‌ای که چند سالی در دست رسول خادم بود تا سفیر کشتی ایران باشد و حالا یک قهرمان دیگر آمده تا پا جای پای خادم بگذارد و بتواند در مجامع بین المللی و هیات رئیسه اتحادیه جهانی کشتی، بازوی توان‌مند کشورمان شود. امری که مستلزم یک وحدت همگانی از طرف فدراسیون کشتی، وزارت ورزش و کمیته ملی المپیک است تا با جلب نظر کشورهای مختلف، بتوان رای‌های مناسبی را به صندوق حمید واریز کرد. سوریان برای این جایگاه هم آبرو و اعتبار بین المللی دارد، هم سواد دانشگاهی و مدیریتی و بی‌شک می‌تواند در بزنگاه‌های حساس، دست ورزش اول کشورمان را بگیرد و با گذر از گلوگاه‌های پر خطر، آن را به ساحل برساند. جایگاهی که شایسته شطرنج باز قهار کشتی ماست که در روی تشک در لحظه مهره‌هایش را عوض می‌کرد و رقیبان را انگشت به دهان، و حالا آماده است تا در هیات رئیسه اتحادیه جهانی حق از دست رفته کشتی را به صاحبش برگرداند.