اختصاصی خانه کشتی– محمدصادق فیروزپور، دارنده مدال برنز جوانان جهان و نقره امیدها، در یکسال گذشته به همراه برادرش امیرحسین حضور موفقی را در بزرگسالان تجربه کرده.

پسر خوش‌استایل جویباری کشتی آزاد که هنوز کشتی گیر رده جوانان و امید است، چندی پیش در جام تختی موفق شد با شکست حامد رشیدی با تجربه به قهرمانی برسد و دوبنده تیم ملی در بازی‌های کشورهای اسلامی را بر تن کند.

فیروزپور درباره شرایط‌ خود گفت:

بعد از مسابقات یاشاردوغو افت بدی کرده بودم که با هماهنگی آقای درستکار، چند ماه استراحت کردم تا دوباره خودم را آماده کنم و بعد از ۲ماه استراحت، تمریناتم را شروع کردم.

او ادامه‌ داد:

یک مصدومیت لگن با کمر هم دارم که چند سالی است دچار آن هستم اما از نظر بدنی، خداراشکر وضعیت خوبی دارم.

نایب قهرمان امیدهای جهان افزود:

قبل از جام تختی، آمادگی خوبی داشتم و آماده بودم اما ۱۰روز مانده به مسابقات، مریض شدم که کمی اذیت شدم اما چاره‌ای جز کشتی گرفتن نداشتم. در کشتی اول هم متاسفانه در رقابتی که با کشتی گیر خارجی داشتم لگنم در رفت و در کشتی‌های بعد خیلی اذیت شدم اما خداراشکر توانستم از آن شرایط خارج شوم‌ هرچند از کشتی گرفتن خود راضی نبودم.

فیروزپور درباره ناکامی در رسیدن به دوبنده تیم ملی در مسابقات جهانی گفت:

انگیزه بالایی داشتم که به مسابقات جهانی بروم اما متاسفانه نشد، ان‌شالله که سال بعد، که سال قبل از المپیک هم هست بتوانم به دوبنده تیم ملی برسم.

او‌‌ ادامه داد:

من به هر مسابقه‌ای که بروم با تمام توان روی تشک حاضر می‌شوم و همه وجودم را روی تشک می‌گذارم.

نماینده ایران در بازی‌های کشورهای اسلامی درباره هدف خود در المپیک ۲۰۲۴عنوان کرد:

هیچ کس از آینده خبر ندارد. فعلا در مسابقات کشورهای اسلامی در وزن ۷۴ کیلوگرم کشتی می‌گیرم، سعی می‌کنم تا المپیک در همین وزن بمانم و تلاش می‌کنم تا به دوبنده تیم ملی برسم.

محمد صادق در بخش‌ دیگری از سخنانش درباره تمرین با برادرش امیرحسین گفت:

برادرم‌ هم شرایط خوبی دارد و موفق شد صاحب دوبنده تیم ملی در مسابقات جوانان جهان شود. با او زیاد شوخی می‌کنم و در کشتی کل‌کل‌هایی‌داریم (خنده). ما دو نفر از بچگی با یکدیگر تمرین می‌کردیم و به نوعی با یکدیگر رقابت داریم تا ان‌شالله به هدف خود برسیم.

نایب قهرمان جهان در پایان با گلایه از مسئولان و شرایط رسیدگی به خود و برادرش، گفت:

حقیقتا تا کنون هیچ کس به خانه ما نیامده که تجلیل یا تبریکی داشته باشد و حتی یک تبریک خشک و خالی هم‌ به ما نگفته‌اند، این‌ موضوع برایمان عادی شده است. ما تلاش خود را می‌کنیم و ان‌شالله بتوانیم زحمات مربیان و پدر و مادرمان‌ را جبران کنیم.