اختصاصی خانه کشتی | ماگومد رمضانوف، کشتی‌گیر برجسته روس‌تبار که به نمایندگی از تیم ملی بلغارستان در مسابقات بین‌المللی حضور دارد، یکی از ستارگان درخشان حال حاضر دنیای کشتی آزاد است. رمضانوف در المپیک ۲۰۲۴ با نمایش عملکردی فوق‌العاده و در کمال ناباوری، موفق شد قهرمان المپیک شود؛ او در مسیر قهرمانی، حریفان سرسختی چون حسن یزدانی و آرون بروکس را شکست داد و نام خود را در تاریخ کشتی جهان جاودانه کرد. علاوه بر افتخار المپیک، ماگومد رمضانوف در مسابقات قهرمانی اروپا ۲۰۲۵ نیز با کسب مدال طلای این رقابت‌ها، جایگاه خود را به عنوان یکی از بهترین‌های جهان تثبیت کرد.

حالا قهرمان المپیک پاریس به گفتگویی با یک رسانه روس پرداخته است.

سال گذشته اوج آمادگی ات بود؟

من همیشه آماده بودم، اما اغلب مصدومیت‌ها، بیماری‌ها مانع شدند. الان فقط وقت من رسیده. نمی‌توانم بگویم امروز بهترین فرم زندگی‌ام است، شاید فقط باتجربه‌تر شده‌ام.

تو الان قهرمان المپیک و قهرمان اروپا هستی. اگر سپتامبر قهرمان جهان شوی، ادامه می‌دهی یا کشتی را کنار می‌گذاری؟

می‌خواهم ادامه بدهم و سعی کنم به المپیک ۲۰۲۸ برسم و آن را ببرم.

در فدراسیون کشتی بلغارستان تغییراتی رخ داده و برخورد با لژیونرها بدتر شده. این را روی خودت حس کرده‌ای؟

اوایل که افراد جدید به فدراسیون آمدند، شعارهای ملی‌گرایانه می‌دادند. شاید هم رسانه‌ها این‌طور نشان دادند. الان همه چیز خوب است. شرط اصلی‌شان حضور در اردوهای تمرینی است و من هم مخالفتی ندارم.

برای بعد از ورزش برنامه داری؟ کسب‌وکار، تحصیل یا مربیگری؟

بعد از تشک خودم را در مربیگری می‌بینم. شاید پیشنهادی از یک کشور بیاید، اگر نه، به صورت خصوصی کار می‌کنم که بیشتر به من می‌خورد. مدرسه کشتی کودکان باز می‌کنم.

در کودکی الگوی تو کدام قهرمانان بودند؟

قطعاً «بووایسار» و «آدام سایتیِف»، «ماخاچ» و «ساگید مورتازالیِف»، «ساجید ساجیدوف»… کشتی‌گیران آمریکایی را هم زیاد نگاه می‌کردیم. «جان اسمیت» را هم دوست داشتم. از نسل خودم، «الیاس بکبولاتوف». هیچ‌وقت سبک کسی را کامل کپی نکردم، ولی از هرکسی چیزی یاد گرفتم. مثلاً از ماخاچ مورتازالیِف گرفتن مچ پا را یاد گرفتم و از خینچگاشویلی زیرگیری از بغل را.

برای رسیدن به زندگی امروزت مسیر سختی را گذراندی. چطور از پس روزهای دشوار برآمدی؟

بله، راه آسانی نبود. خانواده‌ام کمک کردند. پدرم که تا وقتی زنده بود، همیشه پشتیبانم بود، البته حمایتی سخت‌گیرانه. مادرم نیز. ولی او دوست نداشت زیاد به خودم فشار بیاورم. چند بار خواستم کشتی را رها کنم. در ۲۴ سالگی تقریباً کنار گذاشتم، اما مربی‌ام قانعم کرد ادامه بدهم. آن موقع تصمیم گرفتم مثل یک دیوانه تمرین کنم.

تو با مدیر برنامه کار می‌کنی که دنبال پیشنهادهای تبلیغاتی است. او در پیدا کردن اسپانسر هم کمک می‌کند؟

بله، در بلغارستان یک مدیر برنامه دارم. البته قراردادها به اندازه مبارزان رشته‌های دیگر بزرگ نیست. ولی می‌ توان گفت معادل یک حقوق اضافه در کنار حقوق المپیکی است. در کل تقریباً همان‌قدر که از بورس المپیکی می‌گیرم، از قراردادها هم درمی‌آورم.