دارنده مدال‌های طلای کشتی آزاد جوانان جهان، ۲ برنز امیدهای جهان و نقره بزرگسالان آسیا با گلایه از بی‌کاری‌اش گفت که هیچ منبع درآمدی ندارد و این موضوع شرایط روحی‌اش را به هم ریخته است.

خانه کشتی– حسین شهبازی در سال‌های اخیر، یکی از استعدادهای رو به جلوی کشتی ایران بود که در رده‌های پایه، درخشش خوبی داشت و موفق شد طلای جوانان جهان، و برنز امیدها را تصاحب کند.

با این حال، شهبازی مدتی است که از کشتی دور شده و به گفته خودش شرایط مساعدی ندارد.

ابا بیان اینکه به دلیل مشکلات شدید مالی چند ماهی قید تمرینات کشتی را زده است، خاطرنشان کرد:

بعد از حضور در مسابقات قهرمانی کشور در گرگان، به دلیل وضعیت خراب روحی و مشکلات مالی و بلاتکلیفی،۳ یا ۴ ماه قید تمرینات کشتی را زدم اما حدود یک ماه است که وزنه زدن را شروع کرده‌ام و چند جلسه است که در باشگاه اکبر فلاح روی تشک تمرین می کنم.

دارنده ۲ مدال برنز امیدهای جهان و طلای جوانان جهان، افزود:

سال‌ها در رده‌های مختلف سنی از نوجوانان تا بزرگسالان در تیم ملی حضور داشتم اما نه کاری دارم و نه درآمدی. مانده‌ام دیگر چه کار کنم. کاری ندارم که حداقل درآمد ثابتی داشته باشم و بدانم آخر ماه می‌توانم کمک خرج خانواده باشم. پدرم ۴۰ سال است کارگر خیاطی است. او با سن بالایی که دارد مجبور است از ۶ صبح تا ۹ شب کار کند. خب در چنین شرایطی سختی که من شغلی ندارم و نمی‌توانم هیچ کمکی به خانواده‌ام بکنم، چطور می‌توانم برای کشتی گرفتن و تمرین کردن تمرکز داشته باشم؟ پدرم پیر شده و توان کارکردن ندارد و من هم چند سال برای پیدا کردن شغل به هر دری زدم هیچ کس توجهی نکرد و یک شغل هم به من ندادند.

وی با انتقاد از سرمربی سابق تیم ملی کشتی آزاد، گفت:

از آن طرف وقتی سرمربی قبلی تیم ملی آمد، زندگی من سیاه شد. ۲ مدال جهانی در رده امیدها گرفتم اما به یک تورنمنت هم اعزام نشدم و من را به اردو دعوت نکردند. در جام تختی نایب قهرمان شدم اما انگار نه انگار که اصلا وجود دارم. در مقابل، کسانی که اصلا جهانی کشتی نگرفتند ۴ تا ۴ تا تورنمنت اعزام می‌شدند. نمی‌دانم مشکل او با من چه بود؟ من اصلا آدمی نیستم که به او یا هیچ کس دیگری بد حرف بزنم یا بی‌ادبی کنم و یا اهل حاشیه باشم اما با من خیلی بد تا کرد.

شهبازی با بیان اینکه کسی به فکرش نیست، خاطرنشان کرد:

این روزها کسی سراغی از آدم نمی‌گیرد. دیگر شرایط زندگی به قدری برایم سخت شده که می‌گویم ورزش را رها کنم و حداقل به یک کار بچسبم تا زندگی‌ام بگذرد و بتوانم کمک خرج پدرم باشم. ورزش حرفه‌ای کردن نیازمند این است که از نظر روحی و روانی شرایط خوبی داشته باشی. از آن طرف پس از قهرمانی در جوانان جهان و آسیا، مدال‌های امیدهای جهان و نقره بزرگسالان آسیا، وزارت ورزش باید طبق قانون خودشان ۲۵۰ میلیون به من پاداش می‌دادند اما ۱۰۰ میلیون آن را بدون دلیل مشخصی کم کردند و ۱۵۰ میلیون تومان به من دادند.

دارنده مدال نقره بزرگسالان آسیا، با درخواست از علیرضا دبیر برای حل مشکلش، گفت:

شرایط من سخت شده، از دبیر می‌خواهم حداقل کمک کند کار و منبع درآمدی داشته باشم. خدا شاهد است اگر مشکل روحی نداشته باشم می‌توانم به بهترین شکل تمرین کنم و به تیم ملی برسم. این پتانسیل را دارم اما الان از نظر روحی خیلی خرابم. خدا را شکر با آمدن پژمان درستکار این امیدواری را دارم که حق به حقدار می‌رسد و برای تمرین کردن انگیزه گرفته‌ام. او حق را به حقدار می‌دهد و برای همین هم خدا هوایش را دارد اما کادر قبلی حق جوانانی مثل من و پدر و مادرهایی ما که با سختی زیاد از ما حمایت می‌کردند را نادیده گرفت.

*پویا دادمرز: حادثه متروپل برایم خیلی ناراحت‌کننده بود؛ از بنا فن خوردم و فقط لامپ‌های خانه کشتی را شمردم