خانه کشتی– غلامرضا تختی در پنجم شهریور ۱۳۰۹ متولد شد. وی پس از گذراندن اول متوسطه ترک تحصیل کرد و مشغول کار شد و البته در کنارش به ورزش زورخانه‌ای و کشتی می‌پرداخت. اما آشنایی حقیقی تختی با ورزش کشتی در باشگاه پولاد شکل گرفت. به دلیل علاقه و استعداد وافری که نسبت به کشتی نشان داد، مورد توجه مرحوم حسین رضی زاده، مدیر آن باشگاه قرار گرفت و به صورت حرفه ‌ای زیر نظر حبیب‌ الله بلور فراگیری کشتی آزاد را آغاز کرد.

پشتکار و تلاش های غلامرضا در تمرینات کشتی آنقدری بود که طولی نکشید تا به عضویت تیم ملی در آید و تنها دو سال پس از شروع فعالیتش در این ورزش به مسابقات جهانی اعزام شود.

تختی در مسابقات کشتی آزاد قهرمانی جهان (هلسینکی،۱۹۵۱) با وجود سن کم، نایب قهرمان جهان شد. در بازی های المپیک ملبورن که در آذرماه ۱۳۳۵ (۱۹۵۶) برگزار شد، در وزن ۸۷ کیلوگرم با شکست تمامی حریفان اولین نشان طلای خود را به گردن آویخت. در اسفند همان سال با غلبه بر مرحوم حسین نوری به مقام پهلوانی ایران دست یافت و صاحب بازوبند شد و در سال‌های ۱۳۳۶ و ۱۳۳۷ نیز این عنوان را تکرار کرد.

تختی در سال ۱۹۵۸ در بازی‌های آسیایی توکیو و مسابقات قهرمانی جهان در صوفیه به ترتیب نشان‌های طلا و نقره این رقابت‌ها را به گردن آویخت. در مهرماه سال ۱۳۳۸(۱۹۵۹) در چهارمین دوره مسابقات کشتی آزاد قهرمانی جهان که در تهران برگزار شد، سومین عنوان قهرمانی جهان خود را کسب کرد. مسابقات قهرمانی جهان در یوکوهامای ژاپن اما میدانی فراموش نشدنی برای کشتی ایران بود. تختی در این مسابقات با حضوری مقتدرانه آخرین مدال طلای خود را به گردن آویخت.

غلامرضا در رقابت‌های قهرمانی جهان در تولیدوی آمریکا (۱۹۶۲)  تنها به دلیل ۲۰۰ گرم اضافه وزن نسبت به حریف از دریافت نشان طلا محروم شد و به گردن آویز نقره رضایت داد. قهرمان ارزشمند ایران در شرایطی در این رقابت ها حاضر شد که از بیماری خطرناکی رنج می‌برد. با این حال عشق به ملت ایران او را به مصاف با بزرگترین قهرمانان جهان کشاند. شدت بیماری تختی به حدی بود که پس از دیدار فینال سریعا به نیویورک منتقل و روز بعد در بیمارستان بزرگ نیویورک تحت عمل جراحی قرار گرفت.

در فاصله سال‌های ۱۹۶۲ تا ۱۹۶۶، جهان پهلوان تختی با وجود سن بالا همچنان عضو تیم ملی ایران بود. اما تنها در بازی‌های المپیک ۱۹۶۴ توکیو شرکت کرد که در این دیدار با بداقبالی از کسب چهارمین نشان المپیک خود بازماند و به عنوان چهارمی جهان اکتفا کرد.

پهلوان ۳۶ ساله ایران با وجود عدم آمادگی کافی و گذشتن از مرز بازنشستگی، شرکت در مسابقات جهانی ۱۹۶۶ (تیرماه ۱۳۴۵) تولیدو را پذیرفت. اما متاسفانه با بدترین قرعه ممکن نیز مواجه شد، به طوری که پس از پیروزی پنج بر صفر در مقابل حریفی از مجارستان، به مصاف الکساندر مدوید و احمد آئیک (نفرات اول و دوم این دوره از رقابت‌ها) رفت و با قبول شکست در برابر آنها برای همیشه با صحنه کشتی خداحافظی کرد.