امروز شنبه، پانزدهم مرداد یک هزار و چهارصد و یک، درست ده سال از کسب طلای تاریخی المپیک لندن توسط حمید سوریان می گذرد. 

اختصاصی خانه کشتی– ١٠ سال از آن روز باشکوه گذشت؛ روزی که تو به عادت هر سال طلای دیگری برای ما ضرب کردی و نشان زرین المپیک را به سینه زدی، تا خوابی که در کودکی دیده بودی به صادقانه‌ترین شکل ممکن تعبیر شود؛ رویایی که در آن خود را اولین فرنگی‌کاری، دیده بودی که از سکوی نخست المپیک بالا می‌رود و چهار سال قبل، زمانی که در المپیک ۲۰۰۸ پکن، در کمال شایستگی دستانت از مدال کوتاه ماند، به رویای خود شک کرده بودی که نکند اشتباه کرده‌ای، تا اینکه در ایستگاه لندن آن حدیث پر تکرار را تفسیر تازه‌ای کردی و مدال طلا را به گردن آویختی، تا شوی اولین فرنگی‌کار تاریخ کشتی ایران که به مدال زرین المپیک بوسه می‌زند.

هنوز آن خاطره ناب را در ذهن دارم و بارها به آن صحنه که قبل از دیدار فینال که لحظه‌ای تردید کرده بودی که نکند یک وقت نشود آنی که باید بشود و رویایت ناتمام باقی بماند.

یاد دارم که گفتی قبل از اینکه روی تشک حاضر شوی، سرت را که چرخاندی تا نگاهی به اطراف بیاندازی و چشمانت به فرید منصوراف -که روزگاری الگویت بود- افتاده و شاهد بودی که دارد روشن بایرام‌اف حریف فینالت را تر و خشک می‌کند برای جنگ رو در رو با تو و لحظه‌ای شک کرده بودی که نکند، نشود و همان لحظه محمد بنا تلنگری زده و گفته بود، «نگران نباش، با هم می‌بریمشون» و همین جمله تو را کافی بود تا شک را از دل بیرون کنی و پیروز و فاتح روی تشک رقابت رفته و طلا را به سینه بزنی.

تو تا آن روز با کسب ۵ طلای جهان، مایه فخر کشتی ایران و جهان بودی و با کسب مدال طلای المپیک تبدیل به اسطوره‌ای دست نیافتنی شدی؛ پسری طلایی، مردی برای تمام فصول.

و حالا من آن ژنرال بلند پایه را بیشتر از هر زمانی می‌ستایم و این ستودن نه برای آن ۷ طلای جهان و المپیک، که برای سبکی است که برای زندگی کردن انتخاب کرده‌ای.

تو با آن جایگاه والا که هرگز نخواستی از آن سوءاستفاده کنی، همواره آنطور که دوست داشتی زندگی کرده‌ای و این برای من زیباست. از اینکه هیچ وقت بار کشتی نشدی و همواره یار آن بودی، تحسین برانگیز است. بی‌شیله و پله، ساده مثل سایه مثل شبنم رو شقایق، کم؛ اما پر ثمر و البته مثل یک افسانه؛ خیلی دور، خیلی نزدیک.