کمیل قاسمی یکی از سنگین‌وزن‌های تاریخ کشتی ایران است که سال‌های درخشانی در کشتی داشت و مدال‌های جهانی و المپیک را بر گردن آویخت.

اختصاصی خانه کشتی– بی‌شک کمیل قاسمی یکی از برترین سنگین وزن‌های تاریخ کشتی ایران است؛ کما اینکه دو مدال طلا و نقره المپیک و یک نقره‌ جهان در رده بزرگسالان و مدال‌های رنگارنگ دیگر در میادین مختلف، گواه این امر است.

او یکی از سردمداران انقلاب در سنگین وزن دنیاست. پرچم‌دار نسلی که با اضافه کردن سرعت، تکنیک و زیرگیری به کشتی‌های سنگین وزن، نخوت و سستی را از مبارزات این وزن زدودند و آن را بیش از هر زمانی چشم‌نواز کردند.

مرد خوش اخلاق جویباری در تمام این سال‌ها، تکیه‌گاه کشتی ما بود در بزنگاه‌های حساس؛ از فینال جام‌های جهانی لاس وگاس و کرمانشاه گرفته، تا المپیک ریو و آن رکورد ۳۳ ثانیه‌ای، و المپیک لندن و رقابتش با تایمازوف که دمار از روزگار غول ازبک درآورد، همه و همه سکانس هایی است که قاسمی را برای همیشه در قلب تاریخ کشتی ماندگار می‌کند.

کشتی را تحت نظر حسین آقای نقیبی، از مربیان بزرگ‌ کشورمان و شهر جویبار در عرصه‌ی سازندگی مشق کرده و مدال‌های متعدد جهانی و آسیایی در رده جوانان و پایه هم در کارنامه‌اش به چشم می‌خورد.

قاسمی تیرماه ۹۸ در حاشیه مسابقات انتخابی تیم‌ملی و پس از باخت مقابل پرویز هادی، برای همیشه چهار گوشه‌ تشک را بوسید تا بعد از تمام سال‌های شکوه و افتخار، با یک قاب اشک‌آمیز و بر شانه‌های دلاور آذری، از میدان مبارزه خداحافظی کند. اشک‌هایی که به قاطعیت می‌توان گفت اشک خیلی از طرفداران کشتی را در آورد تا به پاس افتخارات فراوان این سنگین وزن دوست‌داشتنی، تمام قد بایستند و او را تشویق کنند.

قاسمی حالا در حالی شمع‌های کیک تولد ۳۴ سالگی‌اش را خاموش می‌کند که نامش با حروف طلایی در تاریخ کشتی ایران حک شده و افتخاراتش برای همیشه ماندگار.

شعر معروف ژاله اصفهانی را اکثرا شنیده‌ایم که می‌گوید: «زندگی صحنه‌ یکتای هنرمندی ماست؛ هرکسی نغمه‌ خود خواند و از صحنه رود، صحنه پیوسته به جاست؛ خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.»

مطمئنا هیچ کشتی دوستی، نغمه‌هایی که کمیل روی تشک می‌نواخت را از یاد نخواهد برد. تولدت مبارک تکیه‌گاه روزهای سخت؛ «تکیه گاه ۱۲۰کیلوگرمی.»