می‌گویند مربیان ورزشی، شاگردانشان را با عشقی پدرانه پرورش می‌دهند. عشقی که از عمق جانشان بلند می‌شود و در این بین وقتی هم مربی کشتی باشی و هم عشق خالصِ پدرانه در رگ‌هایت جاری باشد، نتیجه‌اش کسب افتخارات و موفقیت‌هایی می‌شود که سال‌های سال بر تارک ورزش ایران می‌درخشد.

خانه کشتی– صحبت از محمد خادم است که از امروز باید پیشوند زنده‌یاد به نامش اضافه کنیم. مردی که تا همیشه نماد یک پدر مربی و یک مربی عاشق است.

محمدخان خادم، پدر امیررضا و رسول خادم امروز به دلیل کهولت سن و نارسایی قلبی ناشی از فشارهای سنگین تمرینات، سرود مرگ را زمزمه کرد. حاج محمد را بی‌شک باید یکی از اثرگذارترین افراد تاریخ کشتی ایران بدانیم. این را نه فقط از روی مدال نقره‌اش در مسابقات جهانی تولیدو ۱۹۶۲، که از افتخارات فراوان پسرانش باید تایید کرد.

می‌گویند وقتی حاج محمد رسول را به نزد سیدجعفر موسوی برد تا کشتی را بیاموزد، سید جعفر سگک سنگینی را روی رسول اجرا کرد و خیلی‌ها فکر می‌کردند آن‌ها قرار است روی چه بی‌استعدادی سرمایه گذاری کنند. اما سید جعفری موسوی و محمدخان می‌دانستند که این پوست و استخوان، چه جواهریست. رسول و امیر بعدها چه افتخاراتی کسب نکردند، تا جایی که خیلی‌ها می‌گفتند محمد خادم افتخاراتی که خودش کسب نکرد را با پسرانش به دست آورد.

زنده یاد محمد خادم علاوه بر این سال‌ها در کسوت مربی‌گری کشتی خدمت کرد و نامش برای همیشه در تاریخ کشتی ایران و‌ خراسان ماندگار خواهد بود. شعر معروف ژاله اصفهانی را احتمالا شنیده‌ایم که می‌گوید:« زندگی صحنه‌ی یکتای هنرمندی ماست، هر کسی نغمه خود خوانَد و از صحنه رود، صحنه پیوسته بجاست، خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد.»

مخلص کلام اینکه نغمه‌هایی که زنده ‌یاد محمد خادم در تشک کشتی نواخت را هیچ کشتی دوستی از یاد نخواهد برد.