یادداشت وحید جعفری به مناسبت سالروز میلاد پژمان درستکار، سرمربی تیم ملی کشتی آزاد… 

اختصاصی خانه کشتی– من فکر می‌کنم نوشتن درباره آدم‌ها کار بسیار جذابی است، اینکه به آنها نزدیک شده و از عمق وجودشان مطلع شوید و یافته‌هایتان را پردازش کرده و به رشته تحریر درآورید، برای آدم‌اش می‌تواند مثل کشف علائم حیات در کرات دیگر باشد.

و‌ تمام این اگر در مواجه با یار موافق باشد، به اسکن گل سرخی در سیاره‌ای اختصاصی می‌ماند که هر گلبرگش حرفی برای گفتن دارد و شما را هردم رنگ و بویی ناب ارزانی می‌دارد.

کشتی ایران آدم خوب و موفق کم ندارد؛ آدم‌هایی با خصوصیات مخصوص به خودشان که قصه‌شان می‌تواند، هزار و یک شب، هر آدم بی‌خواب‌ را تا خود صبح بیدار نگاه دارد.

«پژمان درستکار» برای من نام قصه عاشقانه‌ای در کشتی است؛ قصه مردی که از کودکی دلباخته این رشته شد و تا امروز با آن ماند.

درست که در دوران قهرمانی به حق واقعی خود نرسید؛ اما دلسرد نشد و آن علاقه موروثی باعث شد تا در رشته محبوب خود بماند و کار مربیگری را عاشقانه دنبال کند و حالا او نشان داده که همچون تمام مربیان بزرگ، فاکتورهای لازم و کافی برای موفقیت را دارد.

مرد سهل و ممتنع کشتی ایران، خاکی و صمیمی و گرم، با شاگردان خود ارتباط گرفته و به پیش می‌رود. چون برادری بزرگ‌تر، که راه میدان و راهنمایی می‌کند. مشاوره می‌پذیرد و نقد را به جان می‌خرد.

آری، او منم‌ها را دور ریخته، تعامل را در دستور کار قرار داد و تبدیل به سرمربی تمام وقت تیم ملی کشتی آزاد ایران شده است؛ مردی که شب و روزهایش را به عشق موفقیتی بزرگ به هم دوخته. هدف او، آرزوی همه‌ی ماست؛ قهرمانی در المپیک. تا آن روز و همیشه، میلادت خجسته، مرد بی‌شیله پیله.