گفتگوی اختصاصی وحید جعفری با حسن یوسفی افشار درخصوص مسائل روز کشتی از جمله حواشی اخیر پیرامون درگیری لفظی بین علیرضا دبیر و محمد پولادگر را در زیر می خوانید.
اختصاصی خانه کشتی– بعضی‌ها زلال هستند مثل چشمه‌ای که از دل زمین می‌جوشد. می‌توان تصویر خود را در سیمای پاکشان دید و یک دل سیر نوشیدشان و رفع نیاز کرد.
مرد تنهای ورزش و کشتی ایران، از همان دوران نوجوانی که احساس مسئولیت کرد و اسلحه به دست گرفت تا به جای دنبال کردن تمرینات خود در جبهه و جنگ از مام میهن در برابر تجاوز رژیم بعثی عراق دفاع کند، نشان داد که چه انسان پاکباخته و بزرگی است. انسانیت و انسان بودن، برای خلق خدا و خدا کار کردن، همواره شعار او بوده و شاید برای همین با تمام توانایی‌های ذاتی‌اش، همواره یکه و تنها مانده است.
نایب قهرمان وزن ۶۲ کیلوگرم مسابقات کشتی فرنگی بازی‌هایی آسیایی ۱۹۹۰ پکن از آن چهره‌های فنی و تاکتیکی نسل‌های قبلی است که هنوز هم قدیمی‌های ورزش، حتی حمید سجادی وزیر ورزش، نمایش او روی تشک مسابقات را به خوبی در یاد دارند. درگیری لفظی علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی با محمد پولادگر بر سر بودجه کشتی بهانه خوبی بود تا سراغی از این چهره فنی و متخصص بگیریم و درباره این ماجرا و مسائل فنی و تخصصی با او گپ بزنیم. و او که سابقه سالها مربیگری و قهرمان پروری، تجربه کارهای تحقیقاتی و علمی و ریاست بر انستیتو فدراسیون کشتی و مربیگری تیم‌های ملی را دارد، چه خوب نقاط ضعف ورزش ایران را شناسایی و برایمان برشمرد و چه خوب‌تر از نسخه شفابخش خود برای رفع این ایرادات سخن گفت.
دقایقی با حسن یوسفی افشار تکنسینی که این روزها با حکم علیرضا دبیر به عنوان مشاور عالی در امور فنی با فدراسیون کشتی همکاری می‌کند و طرح‌هایش افق تازه‌ای پیشروی کشتی ایران قرار داده، هم کلام شدیم. خواندن ماحصل این گپ و گفت که در ادامه آمده بی‌تردید خالی از لطف نیست.
طی روزهای اخیر شاهد درگیری لفظی آقای علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی با آقای محمد پولادگر معاون وزیر ورزش بر سر بودجه فدراسیون کشتی بودیم. نظر شما به عنوان یک چهره فنی و کسی که سال‌های سال چه در مقوله قهرمانی و چه در امر مربیگری و البته مباحث علمی و تحقیقاتی فعالیت داشته‌اید، درباره اتفاقات پیش آمده چیست؟
من حق را به آقای دبیر می‌دهم. البته این به خاطر این نیست که بنده عضوی از خانواده کشتی هستم نه، بلکه به دلایل فنی و تخصصی است. پر واضح است که آقای پولادگر و در کل وزارت ورزش نگاهی تخصصی به این موضوع و مقوله قهرمانی ندارند که اگر داشتند چنین تصمیمی اتخاذ نمی‌کردند. چطور فردی که بعد از ۴۰ سال فعالیت در رشته تکواندو و بیش از ۲۰ سال ریاست بر فدراسیون نمی‌تواند مورد قبول اهالی تکواندو واقع شده و رای مجمع را ازآن خود کند، می‌تواند در جایگاهی بالاتر قرار گرفته و برای کل ورزش قهرمانی تصمیم گیری کند؟ تردیدی نیست که نگاه آقای پولادگر تخصصی نیست، که اگر بود تکواندو این اواخر به این حال و روز نمی‌افتاد. البته مقصر اصلی در این ماجرا آقای پولادگر نیست، بلکه سیستمی است که با تمام این ایرادات او را در جایگاه تصمیم‌گیری قرار می‌دهد، بی‌آنکه توجه لازم و کافی را به توانایی‌ها و برنامه‌های او داشته باشد.
با این تفاسیر شما ایراد را متوجه دستگاه ورزش دانسته و ضعف را در مدیریت کلان این حوزه می‌بینید.
همینطور است. مشکل از اینجا نشات می‌گیرد که نگاه ما به موضوعات تخصصی نیست. ایراد از جایی است که بدون اینکه از افراد راهکارهای کاربردی، برنامه تخصصی، شرح وظایف، نقشه راه و… بخواهند، آنها را بر کرسی ریاست و تصمیم‌گیری قرار می‌دهند. سوال من از تصمیم‌گیران کلان کشور این است آقای حمید سجادی کدام راه‌کار کاربردی برای پیشرفت ورزش کشور که ضمانت اجرایی داشته باشد را ارائه داده که به عنوان وزیر، معرفی‌اش کرده‌اند؟ خیلی ساده است، در کشورهای پیشرفته اگر بخواهند مسئولیت هر کاری را به فردی بدهند از او طرح و برنامه میخواهند و آزمون تخصصی می‌گیرند ؛ اما متاسفانه در ایران انگار در انتخاب افراد حتی این اصل ساده هم در نظر گرفته نمی‌شود. وظیفه اصلی آقای سجادی این بوده که برای پیشرفت ورزش راه‌کار کاربردی ارائه دهد که گویا خبری از این موضوع نیست.
البته که آقای سجادی خود قهرمان شناخته شده‌ای بوده و اینطور نبوده که همچون وزرای قبلی با مقوله قهرمانی غریبه باشند.
تعجب ما هم از همین است. انتظار ما این بود که آقای سجادی توجه بیشتری به مسائل فنی و تخصصی داشته باشند؛ اما اینطور به نظر می‌رسد که ایشان نیز درگیر مسائل دیگری شده‌اند که به دور از مسائل فنی و تخصصی است. در واقع باید گفت ایشان نیز از اصل دور شده و با این روش بی‌تردید موفق نخواهند شد.
اینطور به نظر می‌رسد که این مشکل ریشه‌ای است و تا تدبیری برای آن اندیشیده نشود، ورزش ایران ردای ثبات و موفقیت را به تن نخواهد کرد.
ده نه به عنوان یک کارشناس و مربی، بلکه به عنوان یک ورزشکار که سالها عضو تیم ملی بوده ام، این سوال را مطرح می‌کنم که آیا آقای سجادی و همکارانشان در وزارت ورزش میدانند مهمترین مشکل ورزش کشور در چیست؛ که در تمام این سالها این همه وزیر آمده و رفته، اما هنوز در بسیاری از رشته ها بخصوص فوتبال در جهان هیچ حرفی برای گفتن نداریم !!! چرا هیچ طرح و برنامه‌ای برای پیشرفت وجود ندارد! سوال من این است که اگر طرح و یا برنامه‌یی وجود دارد ضمانت اجرایی آن چیست و کجاست؟! آقای سجادی خود دوومیدانی کار بوده‌اند، ما در این ورزش مدال نقره المپیک را کسب کرده‌ایم و این یعنی اینکه استعداد لازم در این رشته را داریم؛ اما چرا بعد از آن مدال نقره حتی یک برنز هم کسب نکرده‌ایم؟! راست‌اش را بخواهید ورزش ما با وجود آدم‌هایی که هیچ راهکاری برای پیشرفت ندارند، دارد استعدادهایش را یکی پس از دیگری از بین می‌برد. چرا ما با تمام پیشرفتی که در والیبال داشته‌ایم هیچ وقت در المپیک، قهرمانی جهان و حتی جام جهانی روی سکو نرفته‌ایم؟ یا سال‌هاست تیم فوتبال امید ایران با تمام بوجه و پول‌هایی که در فوتبال رد و بدل می‌شود، نمی‌تواند جواز حضور در المپیک را کسب کرده یا تیم ملی در جام جهانی از گروه خود صعود کند و یا قهرمان جام ملت‌های آسیا شود؟! واقعا نمی‌دانم این چه سیاستی است که توجه‌ای که باید به رشته‌های مدال‌آوری چون کشتی، وزنه‌برداری و … نمی‌شود و شاهد اختلافاتی شبیه به اختلافی که بین آقای دبیر و پولادگر رخ داد، هستیم.
برای اینکه آن ضمانت اجرایی که در موردش گفتید در ورزش ایران داشته باشیم، باید چه کار کنیم؟
ابتدا باید نقاط ضعف و ایرادات بنیادی ورزش را به درستی شناسایی کنیم. بنده پس از سالها تحقیق و تلاش یکی از مهم ترین نقاط ضعف و ایرادات ورزش ایران را فهمیده‌ام و البته طرح و برنامه مناسب برای موفقیت را هم در اختیار دارم. ضمانت هم می‌کنم که نقشه راهی که ارائه می‌دهم به پیشرفت و موفقیت ختم شود. اینطور نیست که ما با آقای سجادی غریبه باشیم. ما در یک دوره ورزش می‌کردیم و از مسابقات بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن همدیگر را می‌شناسیم. اتفاقا بعد از اینکه ایشان وزیر ورزش شدن خوشحال شدم که فردی از جنس ورزش که خود قهرمان بوده انتخاب شده و حتما مشکلات ورزش و ورزشکاران را بهتر درک می‌کند، به همین دلیل پیامی به گوشی همراه ایشان فرستاده و گفتم که طرح و برنامه‌ای جامع برای موفقیت ورزش دارم؛ اما ایشان یا دوست نداشت و یا به هر دلیلی نخواستند با این طرح آشنا شوند. همانطور که قبل‌تر گفتم، از آقای سجادی انتظار می‌رفت توجه بیشتری به مسائل فنی و تخصصی داشته باشند که گویا ایشان هم درگیر مسائل دیگری شده‌اند و همچون وزرای قبلی وقت رسیدگی به موارد اصلی را ندارند.
یعنی می‌گویید اگر طرح و برنامه‌ای که شما دارید، پیاده شود، فوتبال ایران قهرمان جام ملت‌ها شده و در جام جهانی خوش خواهد درخشید، تیم ملی والیبال در المپیک و رقابت‌های جهانی روی سکو رفته و در دو و میدانی صاحب مدال المپیک خواهیم شد و …؟
این یک طرح جامع است که دوای درد ورزش ایران است. چه کسی می‌داند چرا والیبال ایران در المپیک توکیو نتیجه را به ژاپن واگذار کرد؟ در حالی که شایستگی لازم برای پیروزی را داشت. در این طرح جامع به این موضوعات توجه شده و برای اینکه نتایج به نفع ما تغییر کند، راهکارهایی ارائه شده است. من یک بار در دوره قبل وزارت ورزش برای ارائه طرح پیشنهادی خود به وزارتخانه رفتم. به من گفتند «طرح‌ات را بگذار و برو خبرت می‌کنیم.» من گفتم باید جلسه‌ایی با حضور کارشناسان تشکیل دهید تا طرح خود را ارائه و دفاع کنم؛ اما متاسفانه چون دیدم آن بنده خدا هم به اشتباه در آن پست قرار داده شده و می‌دانستم خبری نخواهد شد، این کار را نکردم و به خانه بازگشتم. چون می‌دانم که نگاه‌ها تخصصی نیست، چرا که افرد شایسته که متخصص هستن در جایگاه خود نیستند و بعد از هر تغییر و تحول در تمام ادارات پست ها مثل غنائم جنگی بین خودی‌ها تقسیم می‌شود، به همین علت نگاه‌ها تخصصی نیست.
متاسفانه ارزیابی دقیقی هم در کل سیستم ورزش ایران وجود ندارد.
متاسفانه همینطور است. تا آنجاییکه بنده اطلاع دارم وزارت ورزش فقط با ۱۲ آیتم عملکرد فدراسیون ها را ارزیابی می‌کند. مگر می‌شود با این شاخص‌ها ارزیابی دقیق و مناسبی از یک فدراسیون داشت؟ ما امروز با حمایت‌های آقای علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی برای ارزیابی عملکرد هیات‌های استانی خود ۸۲ آیتم تخصصی داریم. این مهم از آنجایی حاصل شد که آقای دبیر خود فردی فنی است و نگاهی تخصصی به مسائل دارد. آن وقت وزارت برای ارزیابی فدراسیون‌های زیر مجموعه خود تنها ۱۲ آیتم را در نظر گرفته است.
برای اینکه آن ضمانت اجرایی که در موردش گفتید در ورزش ایران داشته باشیم، باید چه کار کنیم؟
ابتدا باید نقاط ضعف و ایرادات بنیادی ورزش را به درستی شناسایی کنیم. بنده پس از سالها تحقیق و تلاش یکی از مهم ترین نقاط ضعف و ایرادات ورزش ایران را فهمیده‌ام و البته طرح و برنامه مناسب برای موفقیت را هم در اختیار دارم. ضمانت هم می‌کنم که نقشه راهی که ارائه می‌دهم به پیشرفت و موفقیت ختم شود. اینطور نیست که ما با آقای سجادی غریبه باشیم. ما در یک دوره ورزش می‌کردیم و از مسابقات بازی‌های آسیایی ۱۹۹۰ پکن همدیگر را می‌شناسیم. اتفاقا بعد از اینکه ایشان وزیر ورزش شدن خوشحال شدم که فردی از جنس ورزش که خود قهرمان بوده انتخاب شده و حتما مشکلات ورزش و ورزشکاران را بهتر درک می‌کند، به همین دلیل پیامی به گوشی همراه ایشان فرستاده و گفتم که طرح و برنامه‌ای جامع برای موفقیت ورزش دارم؛ اما ایشان یا دوست نداشت و یا به هر دلیلی نخواستند با این طرح آشنا شوند. همانطور که قبل‌تر گفتم، از آقای سجادی انتظار می‌رفت توجه بیشتری به مسائل فنی و تخصصی داشته باشند که گویا ایشان هم درگیر مسائل دیگری شده‌اند و همچون وزرای قبلی وقت رسیدگی به موارد اصلی را ندارند.
یعنی می‌گویید اگر طرح و برنامه‌ای که شما دارید، پیاده شود، فوتبال ایران قهرمان جام ملت‌ها شده و در جام جهانی خوش خواهد درخشید، تیم ملی والیبال در المپیک و رقابت‌های جهانی روی سکو رفته و در دو و میدانی صاحب مدال المپیک خواهیم شد و …؟
این یک طرح جامع است که دوای درد ورزش ایران است. چه کسی می‌داند چرا والیبال ایران در المپیک توکیو نتیجه را به ژاپن واگذار کرد؟ در حالی که شایستگی لازم برای پیروزی را داشت. در این طرح جامع به این موضوعات توجه شده و برای اینکه نتایج به نفع ما تغییر کند، راهکارهایی ارائه شده است. من یک بار در دوره قبل وزارت ورزش برای ارائه طرح پیشنهادی خود به وزارتخانه رفتم. به من گفتند «طرح‌ات را بگذار و برو خبرت می‌کنیم.» من گفتم باید جلسه‌ایی با حضور کارشناسان تشکیل دهید تا طرح خود را ارائه و دفاع کنم؛ اما متاسفانه چون دیدم آن بنده خدا هم به اشتباه در آن پست قرار داده شده و می‌دانستم خبری نخواهد شد، این کار را نکردم و به خانه بازگشتم. چون می‌دانم که نگاه‌ها تخصصی نیست، چرا که افرد شایسته که متخصص هستن در جایگاه خود نیستند و بعد از هر تغییر و تحول در تمام ادارات پست ها مثل غنائم جنگی بین خودی‌ها تقسیم می‌شود، به همین علت نگاه‌ها تخصصی نیست.
متاسفانه ارزیابی دقیقی هم در کل سیستم ورزش ایران وجود ندارد.
متاسفانه همینطور است. تا آنجاییکه بنده اطلاع دارم وزارت ورزش فقط با ۱۲ آیتم عملکرد فدراسیون ها را ارزیابی می‌کند. مگر می‌شود با این شاخص‌ها ارزیابی دقیق و مناسبی از یک فدراسیون داشت؟ ما امروز با حمایت‌های آقای علیرضا دبیر رئیس فدراسیون کشتی برای ارزیابی عملکرد هیات‌های استانی خود ۸۲ آیتم تخصصی داریم. این مهم از آنجایی حاصل شد که آقای دبیر خود فردی فنی است و نگاهی تخصصی به مسائل دارد. آن وقت وزارت برای ارزیابی فدراسیون‌های زیر مجموعه خود تنها ۱۲ آیتم را در نظر گرفته است.
در واقع می‌توان گفت، رنجی که ورزش ایران می‌کشد به دلیل نبود افراد متخصص و به طبع آن نگاه تخصصی به مقوله ورزش است.
متاسفانه نتایج و عملکردها نشان می‌دهد که حتی در کمیته ملی المپیک که باید کاملا تخصصی پیش برود، نگاه تخصصی وجود ندارد؛ که اگر داشت حال و روز ورزش، با این همه دم و دستگاه و دکتر و پتانسیل این نبود.
*آشنایی با پدرخوانده‌ای که بودجه ورزش ملی را خرج رشته های دیگر کرد
برچسب‌ها:
.svg)
.svg)